Συχνά συναντώ υποψήφιους ενδιαφερόμενους που θα ήθελαν να προβούν σε πιστοποίηση της αειφορίας των ακινήτων τους. Αρχικά είναι ενθουσιώδης με στόχο να επιτευχθεί μια πολύ υψηλή βαθμολογία πιστοποίησης φλερτάροντας ακόμα και με την έννοια της καινοτομίας μέσα από το εγχείρημα αυτό.
Ύστερα από τις πρώτες επαφές τους με την διαδικασία αυτή ανακαλύπτουν ότι η δυνητική βαθμολόγια της πιστοποίησης είναι αρκετά χαμηλότερη σε σύγκριση με την ανυποψίαστη προσδοκία τους. Αυτή είναι και η στιγμή που παραδίδονται και τελικά εγκαταλείπουν την προσπάθεια.
Από τις πρώτες στιγμές της ενασχόλησής μου με την αειφορία του δομημένου περιβάλλοντος, με εξαίρεση τις τεχνολογικές εξελίξεις, προσπάθησα αρκετά για να βρω την καινοτομία στην αειφορία χωρίς όμως επιτυχία. Σε θεμελιώδες επίπεδο είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί η “διατήρηση των ισορροπιών” μια καινοτόμος έννοια. Οι Έλληνες το εκφράσαμε αυτό χιλιάδες χρόνια πριν με το “παν μέτρον άριστον” παρότι σήμερα πασχίζουμε να το εφαρμόσουμε μάλλον όμως ανεπιτυχώς.
Αυτή η εμμονή της υψηλής βαθμολογίας πιστοποίησης των ακινήτων είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο οι ενδιαφερόμενοι τις περισσότερες φορές εγκαταλείπουν την προσπάθεια.
Ωστόσο, η αειφορία του δομημένου περιβάλλοντος δεν είναι μία υπόθεση υπεροχής του 2%.
Εξ’ ορισμού, δεν λειτουργεί κατ’ αυτό τον τρόπο. Για να παραχθεί αποτέλεσμα με σημαντικά θετικές επιπτώσεις απαιτούνται μικρότερα βήματα από όλους. Αυτά δηλαδή τα συγχρονισμένα μικρά και πολλά βήματα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και όχι το κβαντικό άλμα του υποδειγματικού 2%.
Πως όμως γίνεται αυτό; Πώς μπορούμε να πείσουμε τους ενδιαφερόμενους ότι η υποδειγματική απόδοση δεν είναι πανάκεια στην κουλτούρα της αειφορίας; Μάλλον όπως κάναμε στο παρελθόν. Αρχίζοντας με το να εμπνεύσουμε. Επικοινωνώντας κατά προτεραιότητα το γιατί και όχι το πως. Στη συνέχεια, κάνοντας μικρά αλλά σταθερά βήματα, εμβαθύνοντας στην κουλτούρα της αειφορίας η οποία μπορεί να μας οδηγήσει προς την κατεύθυνση μίας πιο υποδειγματικής απόδοσης.
Η τακτική αυτή βοηθά στην εγκαθίδρυση ενός αειφόρου πολιτισμού που αναπτύσσεται σε σταθερές βάσεις. Και ας μην παρασυρόμαστε από την εξαίρεση του ενός ή δύο υποδειγματικών ακινήτων. Αυτά δεν αρκούν και δεν είναι σε θέση να έχουν αντίκτυπο για την εφαρμογή σε μεγαλύτερη κλίμακα. Επειδή η αειφορία για να λειτουργήσει πρέπει να είναι τρόπος ζωής για όλους μας.
Ως αξιολογητής και σύμβουλος αειφορίας σε μία πρόσφατη πιστοποίηση αειφορίας ενός μεγάλου κτιρίου στην Ευρώπη με σχετικά χαμηλή βαθμολογία, αναλογίστηκα: Εντάξει αυτό δεν είναι το κτίριο υπόδειγμα της αειφορίας. Υπάρχει κάποια αξία σε όλη αυτή την πράξη πιστοποίησης; Προφανώς και ναι σκέφθηκα.
• Επειδή ο ενδιαφερόμενος είναι μια μεγάλη εταιρεία επενδύσεων σε ακίνητα και οι μικρότερες επιχειρήσεις (που θέλουν να είναι μεγαλύτερες) θα το σκεφτούν δύο φορές περισσότερο από εμένα.
• Η εταιρεία επενδύσεων σε ακίνητα μετά την πρώτη εμπειρία της μπορεί να συνεχίσει την εφαρμογή της αειφορίας με μεγαλύτερη ευκολία στα επόμενα κτίρια της. Αυτό ονομάζεται εξέλιξη στην καμπύλη εκμάθησης ή αλλιώς εμπειρία.
• Παρόμοιες εταιρείες θα ξεπεράσουν ευκολότερα το σύμπλεγμα της υψηλής απόδοσης και θα επιλέξουν να κινητοποιηθούν εφαρμόζοντας στην πράξη. Αυτό αποτελεί πράξη ένταξης στον ανταγωνισμό ή σε ευρύτερο πλαίσιο ένταξη ενός υπεύθυνου και ενεργού μέλους στην κοινωνία.
• Εν κατακλείδι, μία χαμηλή αλλά αναγνωρισμένη απόδοση είναι πολύ καλύτερη από την αδράνεια ενός περιπλανώμενου ενδιαφερόμενου.
Τέλος, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί γιατί χρειάζεται η πιστοποίηση; Η απάντηση βρίσκεται στην έμφυτη πολύπλοκη φύση της αειφορίας, όπου σήμερα, πολλοί ενδιαφερόμενοι έχουν την ανάγκη της καθοδήγησης, υποστήριξης αλλά και αναγνώρισης. Και να προσθέσουμε σε αυτό την αναγκαιότητα ύπαρξης τρίτων ανεξάρτητων φορέων προκειμένου να αποφευχθούν περιπτώσεις «αυταρέσκειας» όπως αυτή της VW.
Pantelis Levantis
Ecoveritas | Founder & MD Ecoveritas
Διαβάστε το άρθρο στα αγγλικά.